ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ

Είμαι μόνη μου, αλλά εχώ πολλά πρόσωπα να μου κρατάω συντροφιά. Τα χρόνια  πέρασαν, η εφηβεία πέρασε και δεν με ακούμπησε. Ποτέ δεν ένιωσα μια ξέγνοιαστη αγκαλιά, η εφηβεία πέρασε και είμαι μόνη μου. Ήρθε και η ενηλικίωση, οι σπουδές, οι δουλειές τα πρώτα βήματα, αλλά ακόμα είμαι μόνη μου. Πολλοί με ακούμπισαν, κανείς δεν με άγγιξε. Πολλοί πέρασαν τα χέρια τους γύρω από την μέση μου, μα κανείς ποτέ δεν με αγκάλιασε. Πολλοί με φίλησαν αλλά κανείς δεν με αγάπησε.

Ήμουν και θα είμαι πάντα μόνη μου. Ίσως κάποιος μου χαρίσει ένα παιδί, αλλά ποτέ δεν θα ενωθεί μαζί μου και έτσι θα είμαι πάλι μόνη μου. Όπως γεννήθηκα και όπως θα πεθάνω. Μα αυτό είναι ψέμα! Η κοινωνία δεν προχωράει μόνο με τους μοναχικούς ανθρώπους.

 Κάποιοι γεννιούνται μόνοι τους αλλά πορεύονται μαζί με μια δυνατή αγάπη που τους χωρίζει για λίγο ο θάνατος και μετά είναι πάλι μαζί. Δεν είναι ψέμα, το είδα με τα ίδια μου τα ματια!

Απλά δεν συμβαίνει σε εμένα και μάλλον ποτέ δεν θα συμβεί... το νιώθω πλέον. Είναι και αυτό μια από τις αδικίες  της ζωής ή μήπως είναι η επιλογή μας πριν πιούμε το νερό της λήθης. Κάποιοι επιλέγουν τον πλούτο, άλλοι τον έρωτα, κάποιοι τίποτα από τα δυο. Βασανίζονται μια ζωη, πορευονται και πεθαίνουν μόνοι. Και μετά έρχεται η ώρα του απολογισμού.

Τι κέρδισα μέσα από αυτήν την αέναη μοναξιά που ηταν η μόνη μου συντροφιά; Μήπως έγινα ενας καλλιτέχνης, ένας φιλόσοφος, ένα απλό μηδενικό;

Ότι και να έγινα εξακολουθώ να είμαι μόνη μου.

Δεν θέλω ψεύτικες ελπίδες για καλύτερη ζωή και τύχη. Εγώ το επέλεξα. Εγώ με καταδίκασα. Όμως γιατι; Πόσο κακό έκανα επιτέλους και σε ποιόν;

Είμαι μια γυναίκα μόνη και θα παραμείνω μόνη. Σε ευχαριστώ αλλά δεν θα δεχτώ άλλη παρηγοριά για απόψε.

                                                                                                             Θέλω να μείνω μόνη μου……..

ΖΩ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Χωρίσαμε.Έτσι απλά! Χώρισαν οι δρόμοι μας, τα βλέμματα μας, το χαμόγελό μας. Ορθώσαμε τοίχους μπροστά μας. Θα μπορούσα να σε βλέπω που και που και να βασανίζομαι. Μόνο εγώ από ότι φαίνεται. Αλλά όχι καλύτερα!

Πρέπει να δεχτώ ότι πέθαινες, άσε με να θρηνώ πάνω από το εικονικό σου μνήμα, εκεί που πέθαινες όταν σε αγαπούσα περισσότερο από ποτέ.Και με αγαπούσες και εσύ! Αλλά βλέπεις μας χώρισε ο θάνατος, ο θάνατος που σε ελεύθερη μετάφραση είναι ο ανθρώπινος εγωισμός.

Θρηνώ κρατώντας την φωτογραφία σου αγκαλιά, σου μιλάω και σου λέω πόσο σε αγαπάω και πόσο μου λείπεις, αλλά αν καθίσεις δίπλα μου σε ένα μπαράκι δεν θα μπορώ να σου μιλήσω, θα κάνω πως δεν σε ξέρω, θα χαμογελώ απλά γιατί η ζωή συνεχίζεται.

Και όταν γυρνώ στο σπίτι, θα έρχεται να μου κάνει παρέα ο θρήνος και η σκέψη ότι με αγαπάς, αλλά ο θάνατος μας χώρισε. – Είδα κάποιον που σου έμοιαζε απόψε, καθόταν δίπλα μου, αλλά δεν τον ήξερα. Βλέπεις δεν μπορείς να πάρεις αγκαλιά έναν ξένο. Θα αντιδράσει, θα σε βγάλει τρελό και θα ζητήσει ασφαλιστικά μέτρα για να διαφυλάξει ακέραιη την σωματική του υγεία, ίσως και την ψυχική του, ποιος ξέρει;

Το καλύτερο είναι να κλειστώ σπίτι μου ή μάλλον καλύτερα να αλλάξω πόλη. Να γνωρίσω άλλους που άθελα μου θα συγκρίνω με εσένα, με έναν νεκρό….

Αλλά τι λέω; Είναι πολύ νωρίς να μιλάω για το μετά….

Αλήθεια ποιός πέθανε εσύ ή εγώ; Για ποιόν θρηνώ από την στιγμή που εγώ δεν ανασαίνω; Ποιός κρύος τάφος σε κρύβει, από την στιγμή που έχουν μουδιάσει τα χέρια μου και δεν  νιώθω το κρύο κεφάλι μου.

Θα βάλω αλκοόλ, θα κλάψω περισσότερο, ίσως οι παλμοί της καρδιάς μου να ανεβούν. Κοιτάζω σε ένα άδειο σημείο στον τοίχο και αποφασίζω να σου γράψω ένα γράμμα, που θα παραδώθει  σε εσένα μόλις εγώ οριστικά εξαφανιστώ. Και ξαφνικά από πίσω ξεχωρίζει η φωνή του Nick Cave και οι στίχοι του προκαλούν ασφυξία ¨ Αρχίζω να προσεύχομαι, αλλα όχι στον Θεό ψηλά, αλλά σε εσένα¨.

I’ll love you till the end of the world……

ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΝΤΩΣ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ;

Σας έχει συμβεί ποτέ, να δείτε κάποιον άνθρωπο και να νιώσετε κάτι παραπάνω από έλξη, κάτι παραπάνω από έρωτα; Να νιώσετε από το πρώτο λεπτό ότι τον ξέρετε. Ξέρετε ακριβώς ένα κομμάτι της ψυχής του, ξέρετε πως συμπεριφέρεται, τι γούστα έχει, τι πιστεύει, τι τον κάνει να γελάει και να κλαίει; Συμβαίνει συνήθως αυτό στην πλειοψηφία των ανθρώπων να είναι τόσο τυχεροί που να μπορέσουν να το νιώσουν έστω για μια φορά στην ζωή τους;
Είναι αυτό το άλλο μας μισό; Δεν σημαίνει ότι πάντα καταλήγουμε με το άλλο μας μισό...απλά έχουμε καταφέρει έστω και μια φορά στην ζωή μας να το συναντήσουμε, να ανταλλάξουμε ένα απλό γεια μαζί του, μια χειραψία, ένα χαμόγελο;... Μήπως είναι το παιδάκι που συναντήσαμε τυχαία μια μέρα σε ένα λεωφορείο; Μήπως εκείνη η όμορφη κοπέλα που μπήκε στο τραίνο, καθώς βρισκόσουν πολύ μακριά από το σπίτι σου; Μήπως είδες την φωτογραφία του σε ένα μνήμα... και πέρασε μια ολόκληρη ζωή δική του μπροστά από τα μάτια σου; Μήπως σε αυτή την ζωή δεν έχει γεννηθεί ακόμα το άλλο σου μισό; Πότε πραγματικά ενώθηκαν δυο μισά;....
Ποιος ήταν τόσο τυχερός σε αυτόν τον χώρο...σε αυτόν τον χρόνο;